Opis / smak
Bocian Bill to nisko położona roślina, która wytwarza długie, smukłe łodygi kwiatowe. Kwiaty tworzą małe skupiska baldaszków i mają pięć drobnych płatków, od bladego różu gumy balonowej do rumieniowego fioletu. Roślina z liści, kwiatów, łodyg i korzeni jest całkowicie jadalna. Kwiaty i liście mają smak wyraźnie przypominający pietruszkę, a korzeń jest ziemisty i trawiasto słodki.
Sezony / Dostępność
Bocian Bill można znaleźć wiosną w rozkwicie.
Aktualne fakty
Bocian-Bill, botaniczna nazwa Erodium cicutarium, należy do rodziny pelargonii. Jest powszechnie określany jako filaree i pinweed. Choć uważany za jadalny, jest nie tylko dość ezoteryczny wśród pożądanych roślin paszowych, ale jest również uważany za szkodliwy chwast. Największymi konsumentami Stork's-Bill są zwierzęta hodowlane, takie jak owce, koty i kozy, a także mrówki kombajny. Bociana dziobu nie należy mylić z jadowitym cykutą kanadyjską, chociaż tak jest powszechnie. Największym czynnikiem różnicującym jest to, że dziób bociana ma owłosione łodygi, a trująca cykuta nie.
Aplikacje
Chociaż Bocian-Bill może wydawać się onieśmielający, jeśli chodzi o użycie do celów kulinarnych, potraktuj go jak zioło lub dziką zieleń. Skosztuj rośliny, a wkrótce przyjdzie Ci do głowy wiele zastosowań. Młode liście i łodygi mogą być używane na surowo lub gotowane jako roślina doniczkowa przed kwitnieniem. Młode korzenie mogą być również używane na surowo lub do smażenia. Każdy z elementów rośliny można dodawać do sałatek, kanapek i zup. Można je również zastąpić w dowolnych przepisach, które wymagają liści buraka, babki lancetowatej, marchwi, szpinaku wodnego lub amarantusa. Składniki bezpłatne obejmują migdały, bekon, masło, seler, sery, zwłaszcza cheddar, parmezan i pecorino, cynamon, śmietanę, imbir, pietruszkę, ziemniaki, grzyby, szalotki, zioła, takie jak bazylia, mięta i oregano, pomidory i ocet, zwłaszcza czerwony i białe wino.
Geografia / historia
Bocian-Bill pochodzi z basenu Morza Śródziemnego. Poprzez szlaki handlowe przeszczepił się na cały świat i naturalizował w różnych siedliskach na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Rośnie głównie w gliniastych obszarach pustynnych i na łąkach, zarówno w głębi lądu, jak i na wybrzeżu, co jest bezpośrednim wskaźnikiem jego rodzimego pochodzenia. W przeszłości był używany bardziej jako okład w medycynie niż jako składnik kulinarny.
