Opis / smak
Buah Kawista jest owocem okrągłym do jajowatego, o średniej średnicy od 5 do 12 centymetrów i twardej, zdrewniałej i białej do jasnobrązowej skorupie. Powierzchnia skorupy jest szorstka, łuszcząca się i chrupiąca, podobna do tekstury kory drzewa, a na szczycie owocu często znajduje się niewielka dziura, w miejscu, w którym kiedyś była połączona z drzewem. Okrągły otwór wydziela ostry, maślany aromat, często porównywany do mieszanki sera pleśniowego, ajerkoniaku i rodzynek, a zapach jest często używany do określenia dojrzałości owocu. Poza silnym zapachem prawie niemożliwe jest określenie dojrzałości owocu na podstawie samego wyglądu. Aby sprawdzić dojrzałość, owoc tradycyjnie upuszcza się na ziemię z wysokości około jednej stopy, a jeśli odbija się, oznacza to, że nie jest dojrzały. Po pęknięciu twardej skorupy pojawia się lepki, włóknisty i mączysty miąższ w kolorze od kości słoniowej, przez pomarańczowo-brązowy do ciemnobrązowego, w zależności od dojrzałości. Wewnątrz kremowego miąższu znajduje się wiele jadalnych, chrupiących i lekko śliskich białych nasion i włosia do żucia. Buah Kawista ma słodki, ostry i kwaśny smak połączony ze słodko-kwaśnymi, maślanymi nutami tamaryndowca.
Sezony / Dostępność
Buah Kawista jest dostępny w Indonezji w porze monsunowej, zwykle od listopada do marca.
Aktualne fakty
Buah Kawista, botanicznie sklasyfikowany jako Limonia acidissima, to owoc o twardej skorupie należący do rodziny Rutaceae. Ostre, słodko-kwaśne owoce rosną na rozłożystych drzewach osiągających 12 metrów wysokości i pochodzą z regionów Azji i Azji Południowo-Wschodniej. Buah Kawista jest szeroko stosowany w Indiach i na Sri Lance zarówno w zastosowaniach kulinarnych, jak i leczniczych, a na lokalnych rynkach jest bardziej znany jako jabłko drzewne. Poza Indiami nazwa Buah Kawista jest terminem używanym w Indonezji do opisania owoców, a odmiana jest również znana regionalnie jako Buah Kawis i Kawi. Drzewa Kawista potrzebują ponad 15 lat, aby owocować i są przeważnie rozrzucone w ciepłych regionach przybrzeżnych Indonezji w ogrodach przydomowych jako specjalne drzewo owocowe. Owoce zbiera się dopiero wtedy, gdy spadną na ziemię i są spożywane głównie w postaci świeżej lub dodawane do soków owocowych i napojów. Twarda skorupa Buah Kawista jest również używana do produkcji misek do serwowania, ozdobnych pojemników czy popielniczek.
Wartość odżywcza
Buah Kawista jest doskonałym źródłem błonnika stymulującego przewód pokarmowy i był stosowany w medycynie ludowej jako naturalny detoksykator. Owoce są również dobrym źródłem wapnia do wzmacniania kości i zębów, żelaza do budowy hemoglobiny białkowej do transportu tlenu przez krew oraz witaminy C do zmniejszania stanu zapalnego. W tradycyjnych lekach z Azji Południowo-Wschodniej owoce są wykorzystywane ze względu na ich właściwości przeciwbakteryjne i przeciwzapalne.
Aplikacje
Buah Kawista ma niezwykły, słodko-kwaśny smak, który najlepiej prezentuje się w postaci świeżej lub zmieszanej z kilkoma prostymi składnikami. Zewnętrzna skorupa jest twarda i można ją otworzyć grzbietem noża lub zgnieść na ziemi. Po otwarciu miąższ można wyjąć łyżką i zjeść bez zmian lub posypać cukrem, aby uzyskać słodszy smak. Na Sri Lance miąższ jest popularnie mieszany z mlekiem kokosowym i cukrem palmowym, aby stworzyć słodki, lekko kwaśny napój, ulubiony napój na upały. Buah Kawista jest również używany do przyprawiania koktajli i shake'ów, mieszany z lodami i ogolonym lodem lub gotowany na dżemy, chutney i galaretki. W regionach Indonezji Buah Kawista jest dodawany do tart zwanych nastarami lub lepkich cukierków przypominających toffi, znanych jako dodol. Buah Kawista dobrze łączy się z cytrusami, takimi jak limonki, kalamony, pomarańcze i cytryny, mlekiem kokosowym, cukrem, czekoladą, papryką chili, cebulą, kardamonem i tamaryndowcem. Całe, nieotwarte Buah Kawista można przechowywać w temperaturze pokojowej do 10 dni lub przechowywać w lodówce przez 1 do 2 miesięcy. Po otwarciu miąższ należy natychmiast spożyć, aby uzyskać najlepszą jakość. Buah Kawista można również zamrażać w mieszaninie soku z cytryny przez okres do sześciu miesięcy.
Informacje etniczne / kulturowe
W mieście Rembang w środkowej Jawie Buah Kawista jest słynnie przetwarzany na lepki, brązowy syrop znany jako syrop Kawis. To nadmorskie miasto jest częścią Regencji Rembang, położonej wzdłuż północno-wschodniego wybrzeża prowincji Środkowa Jawa, znanej z tropikalnych, ciepłych nizin. Klimat Rembang jest odpowiedni dla Buah Kawista, a większość drzew Kawista jest sadzona w ogrodach przydomowych mieszkańców Rembang. Buah Kawista jest uważany za rzadki owoc w pozostałej części Indonezji i jest przetwarzany na syrop w Rembang od 1925 roku, sprzedawany jako ulubiona pamiątka. Wielu Indonezyjczyków podróżuje do Rembang wyłącznie w celu zakupu ciemnobrązowego syropu, a jest wielu producentów, z których najbardziej znanym jest Cap Dewa Burung. Buah Kawista dostarcza złożonej mieszanki słodkich, słodkich i kwaśnych smaków, a syrop jest często porównywany do smaku gazowanej coli. Syrop Kawista jest podawany głównie na lodzie i nazywany jest jawajską colą. Pomimo rosnącej popularności syropu, drzewa Kawista zmniejszyły się ze względu na brak komercyjnej uprawy w Rembang. Ponieważ wiele drzew jest sadzonych w ogrodach przydomowych, brakuje infrastruktury do rozszerzenia produkcji, co ogranicza liczbę syropów wytwarzanych każdego roku.
Geografia / historia
Buah Kawista pochodzi z Azji i Azji Południowo-Wschodniej, w szczególności z Indii i krajów sąsiednich obejmujących Chiny, i rośnie dziko od czasów starożytnych. Pierwsza znana wzmianka o Buah Kawista została odnotowana w tekstach z I wieku pne pod nazwą Jabłko drzewne, a owoce były szeroko uprawiane w całych Indiach w celach religijnych i leczniczych. Nie wiadomo, kiedy Buah Kawista przybył do Indonezji, ale owoce najprawdopodobniej rozprzestrzeniły się w handlu i są uważane za rzadkie, głównie w prowincjach Wschodniej i Zachodniej Nusa Tenggara, na wyspie Jawa w Rembang, Turban i Pati oraz w prowincji Aceh na wyspie Sumatra. Dziś Buah Kawista można powszechnie spotkać pod innymi popularnymi nazwami w Indiach, Sri Lance, Tajlandii, Malezji, Kambodży i Bangladeszu i jest rzadko spotykany w Indonezji.
