Opis / smak
Tsukune imo to bardzo duże, ogólnie okrągłe korzenie, które są wyboiste i sękate i osiągają wagę do funta (500 gramów). Zazwyczaj są pokryte brudem i wymagają dobrego szorowania. Powierzchnia korzenia jest od ciemnobrązowej do czarnej, szorstka i łuszcząca się. Pod cienką warstwą skóry znajduje się gęste, jasnobiałe wnętrze. Miąższ jest bardzo lepki, chrupki, ale skrobiowy i oferuje bogaty, lekko słodki smak.
Sezony / Dostępność
Tsukune imo są dostępne od późnej jesieni do wczesnej wiosny.
Aktualne fakty
Tsukune imo, wymawiane „soo-koo-nae ee-mo”, to odmiana Dioscorea oppositifolia lub D. batatas, znana również jako japoński ignam lub Yamaimo, co oznacza „ziemniak górski”. Inną popularną nazwą korzenia jest Yamato imo. Gigantyczne korzenie są używane podobnie jak ziemniaki i często są tarte i używane w tradycyjnych japońskich potrawach, takich jak tororo-jiru czy okonomiyaki. Nazwa pochodzi od okrągłego i grudkowatego wyglądu korzenia, który przypomina japoński klopsik z kurczaka zwany „tsukune”.
Wartość odżywcza
Tsukune imo są bogate w węglowodany, błonnik, wapń i fosfor. Są źródłem witamin A, B1, B2 i C, a także żelaza i cynku. Korzenie zawierają kilka aminokwasów, w tym lizynę, leucynę i tryptofan. Są bogate w diastazę, enzym trawienny, który rozkłada węglowodany, dzięki czemu są łatwiejsze do strawienia. Korzenie są idealne dla osób walczących z cukrzycą, wysokim ciśnieniem krwi i wysokim poziomem cholesterolu. Miąższ Tsukune imo może powodować podrażnienia skóry dłoni podczas przygotowywania z powodu obecności szczawianu wapnia. Noszenie rękawiczek zapobiega podrażnieniom.
Aplikacje
Tsukune imo można spożywać na surowo lub gotowane. Jest często używany jako spoiwo w zupach na bazie miso, startym do dań jajecznych, makaronu soba i japońskiego nimono. Mieszkańcy Japonii używają go do robienia ciastek cukierniczych lub okonomiyaki przypominającego frittatę. Można go pokroić w cienkie frytki i usmażyć lub ugotować w izobe lub smażyć na patelni i przerobić na oyaki. Szukaj bulw, które są ciężkie i mają bardziej jednolity kształt z wilgotną powierzchnią i bez zadrapań. Po obraniu ze skórki, włóż je do miski z zimną wodą z odrobiną octu na piętnaście minut, aby zneutralizować szczawiany i zachować biały odcień miąższu. Aby przechowywać, zawiń je w gazetę i trzymaj w chłodnym, ciemnym miejscu. Pokrojone kawałki można zawinąć w folię i przechowywać w lodówce przez kilka dni. W przypadku długotrwałego przechowywania mogą być również parzone i mrożone.
Informacje etniczne / kulturowe
Tsukune imo i inne japońskie odmiany ignamu od wieków są wykorzystywane do celów kulinarnych i leczniczych. W okresie Edo, od XVII do połowy XIX wieku, mężczyźni byli jedynymi, którzy używali korzeni takich jak Tsukune i byli znani z utarcia bulw w wodzie do kąpieli dla witalności. Uważali, że regularne jedzenie korzeni zwiększy ich siłę fizyczną. Mówi się również, że korzenie są pomocne w walce z „natsubate”, zmęczeniem doświadczanym podczas długich, gorących lat w Japonii.
Geografia / historia
Tsukune imo pochodzą z górzystych regionów Chin. Z botanicznego punktu widzenia ich klasyfikacja zdezorientowała naukowców, którzy kilkakrotnie zmieniali naukową nazwę tej odmiany. W Japonii używa się różnych nazw dla Tsukune imo w różnych regionach, co sprawia, że są one trudne do zidentyfikowania. W prefekturze Kioto nazywają się Tabayama no imo, w Ishikawa są to Kaga Round Mom lub Kagamaru imo, aw Mie nazywani są Ise imo lub I Momento. Rozwinięta odmiana Kisa No. 1 została wprowadzona pod koniec lat 80. XX wieku, a następnie Takashiro i Aoyama, a pod koniec lat 90. wypuszczono ulepszoną odmianę o nazwie Hirokei. Tsukune imo są uprawiane w południowych prefekturach Mie, Nara i Hiroshima oraz w północnej prefekturze Aomori. Najczęściej spotyka się je w regionie Kansai, który obejmuje prefektury Kioto, Osaka i Wakayama.
