Taro Root Stems Informacje, przepisy i fakty

Opis / smak

Łodygi Taro to młode łodygi liści lub ogonki liściowe rośliny Taro. Roślina najczęściej znana ze skrobiowych bulw ma znacznie więcej do zaoferowania w jadalnych pędach, łodygach i liściach. Łodygi pochodzą zwykle z młodych, świeżo rosnących liści, chociaż łodygi C. esculenta można spożywać, gdy są bardziej dojrzałe. Często młode, jeszcze rozwinięte liście i łodygi są zbierane razem i gotowane razem w potrawach warzywnych lub zupach. Łodygi taro są włókniste, dlatego przed przygotowaniem należy je obrać. Twarda zewnętrzna warstwa jest usuwana, aby odsłonić delikatniejszą łodygę w środku. Łodygi taro mają lekko lepką konsystencję przypominającą okrę, która jest często pożądana w południowej Azji i Indonezji. Podobnie jak liście i bulwy, łodygi zawierają substancję drażniącą zwaną szczawianem wapnia, która może powodować swędzenie i obrzęk jamy ustnej i gardła. Gotowanie łodyg może usunąć substancję.

Sezony / Dostępność

Łodygi Taro są dostępne przez cały rok.

Aktualne fakty

Młode łodygi rośliny Taro, botanicznie sklasyfikowanej jako Colocasia esculenta, zbiera się do wykorzystania jako warzywo ogrodowe. Łodygi taro są najczęściej spotykane w Indonezji, Malezji i całej Azji Południowo-Wschodniej. Jedna odmiana rośliny Taro, Colocasia gigantia, produkuje niewielkie lub żadne bulwy i jest uprawiana głównie ze względu na łodygi liści i niezwykle duże liście w kształcie grotów strzały. Istnieje pewne zamieszanie co do tego, która odmiana jest najczęściej uprawiana na łodygi, chociaż użycie każdej z nich jest zwykle ograniczone do regionu geograficznego. W Japonii łodygi Taro nazywane są zuiki w Kambodży, znane są jako bac ha. Na Filipinach, gdzie łodygi Taro są często zbierane w ogrodach przydomowych, warzywo to nazywane jest daludalem i jest określane jako rodzime szparagi z Filipin. W Malezji taro jest często określane jako „ignam” i może powodować zamieszanie.

Wartość odżywcza

Łodygi taro są bogate w błonnik, dzięki czemu są lekkostrawne. Łodygi liści zawierają również beta-karoten, wapń i żelazo oraz są dobrym źródłem witamin A i C.

Aplikacje

Łodygi taro MUSZĄ BYĆ GOTOWANE, aby usunąć szczawian wapnia, który może powodować podrażnienie jamy ustnej i gardła. Łodygi można blanszować przed przygotowaniem, chociaż nie jest to konieczne i można je gotować razem z innymi elementami w naczyniu. Łodygi są często po prostu przygotowywane z czosnkiem, imbirem i cebulą i polane odrobiną octu, aby uzyskać kwaśny element. Często do potraw dodaje się owoce mango lub tamaryndowca. Łodygi liści są używane w zupach kambodżańskich i wietnamskich lub gotowane na wolnym ogniu w mleku kokosowym na Filipinach. Popularne danie z regionu Ilocos na Filipinach nazywa się Dinengdeng lub inabraw i obejmuje łodygi taro, fasolkę szparagową, gorzką tykwę, czosnek i sos rybny i często jest podawane z mlekiem lub inną białą rybą. Łodygi taro można podawać samodzielnie lub z innymi warzywami podsmażanymi. Świeże łodygi Taro można przechowywać w lodówce do dwóch tygodni.

Informacje etniczne / kulturowe

Łodygi taro są najbardziej popularne na Filipinach i są podstawowym składnikiem potrawy zwanej dinengdeng lub inabraw. Łodygi są cięte na kawałki wielkości kęsa i gotowane w bulionie wraz z innymi przedmiotami zwykle znajdowanymi w filipińskim ogrodzie domowym. W dinengdeng często można znaleźć kwiaty dyni, gorzką tykwę, liście moringi i pomidory. Na dwóch wyspach, Panay i Negros, łodygi Taro nazywane są „Takway” i często są gotowane na wolnym ogniu w mleku kokosowym lub w occie i sosie sojowym.

Geografia / historia

Roślina Taro pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej, a jej korzeń lub bulwa może być pierwszym znanym warzywem uprawnym. Roślinę uprawia się na terenach podmokłych i zalanych równinach, chociaż można ją również znaleźć w ogrodach przydomowych, na suchym lądzie i na innych obszarach, na których występują okresy opadów i nawadnianie. Korzeń taro rozprzestrzenił się w tropikalnych regionach świata z pomocą odkrywców, docierając na zachód do Egiptu i Afryki oraz na wschód do wysp Pacyfiku i Hawajów. Ponad 10% ludzi na świecie używa różnych odmian Taro jako pożywienia, jednak liczba ta jest znacznie mniejsza, jeśli chodzi o spożycie łodyg Taro.