Opis / smak
Ziemniaki Wilja są bulwami okrągłymi lub owalnymi, o jednolitym kształcie i tępych, zakrzywionych końcach. Skórka jest jędrna, brązowa do żółtej, szorstka, pokryta rdzawymi plamami z kilkoma, płytkimi do średnio osadzonymi oczami. Pod grubą skórką bladożółty do kremowego miąższ jest gęsty, ze zrównoważonym poziomem skrobi i wilgoci. Ziemniaki Wilja mają puszystą, miękką konsystencję i dobrze trzymają kształt po ugotowaniu. Bulwy mają również mocny, ziemisty smak.
Sezony / Dostępność
Ziemniaki Wilja są dostępne od późnego lata do jesieni.
Aktualne fakty
Ziemniaki Wilja, botanicznie sklasyfikowane jako Solanum tuberosum, są drugą wczesną odmianą należącą do rodziny Solanaceae lub psiankowatych. Stworzone w Holandii, jednolite bulwy wykazują duży, stały rozmiar jak na wczesną odmianę i są uważane za ziemniaki ogólnego przeznaczenia, które można uprawiać w krótkim czasie. Ziemniaki Wilja nie są uprawiane komercyjnie, ponieważ ich zróżnicowany smak i szorstka skórka nie zaspokajają zapotrzebowania rynku na łagodne bulwy o gładkiej skórce. Chociaż odmiana nie została wybrana do uprawy komercyjnej, znalazła niszowy rynek w ogrodnictwie domowym, gdzie ziemniaki są wysoko cenione ze względu na ich zdolność do zmiany smaku, w zależności od gleby, na której są uprawiane, często nadając niepowtarzalny, głęboko ziemisty smak. Ziemniaki Wilja są popularnie uprawiane przez entuzjastów ziemniaków w Anglii jako odmiana specjalna i są cenione ze względu na ich smak, odporność na choroby i wysokie plony.
Wartość odżywcza
Ziemniaki Wilja są dobrym źródłem witaminy C i potasu, które są niezbędnymi witaminami i minerałami, które pozwalają organizmowi regulować płyny, odbudowywać kolagen i utrzymywać funkcjonowanie narządów. Bulwy zawierają również błonnik, witaminę B6, mangan, kwas foliowy, fosfor i magnez.
Aplikacje
Ziemniaki Wilja najlepiej nadają się do zastosowań gotowanych, takich jak pieczenie, pieczenie i gotowanie. Bulwy są znane z tego, że zachowują swój kształt i można je gotować bez kruszenia. Ziemniaki Wilja można również rozgnieść i wymieszać z pachnącymi ziołami, pokroić w plasterki i ułożyć w zapiekanki lub w cienkie kliny i upiec jako dodatek. W Anglii ziemniaki Wilja są popularną odmianą używaną w odmianie „roasties”, czyli ziemniaków tradycyjnie gotowanych na parze i pieczonych w celu uzyskania chrupiącej powierzchni i miękkiego, puszystego wnętrza. Ziemniaki Wilja dobrze komponują się z mięsami, takimi jak mostek, żeberka krótkie, żeberka, drób i jagnięcina, sery, takie jak feta, cheddar i parmezan, czerwona papryka, pomidory, dynia piżmowa, marchew, grzyby i por. Bulwy będą przechowywane przez 1-4 tygodnie, jeśli będą przechowywane w całości i niemyte w chłodnym, suchym i ciemnym miejscu.
Informacje etniczne / kulturowe
W Anglii ziemniaki Wilja są popularną odmianą przydomową używaną do tłuczonych ziemniaków. Pierwszy angielski przepis na tłuczone ziemniaki pochodzi z XVIII wieku w książce kucharskiej The Art of Cookery, napisanej przez Hannah Glasse. Książka kucharska miała prawie czterysta stron i była bardzo popularna po jej wydaniu, dzięki czemu Glasse stał się jednym z najbardziej znanych angielskich autorów książek kucharskich tamtych czasów. Glasse był jednym z pierwszych autorów, który odnotował dodanie do ziemniaków śmietany i masła, aby stworzyć kremową przystawkę lub danie główne. Od XVIII wieku sposób przygotowania pozostał w zasadzie niezmieniony i stał się ulubioną metodą dostosowaną do wielu tradycyjnych potraw angielskich, w tym kiełbasek i zacierów, czyli kiełbasek podawanych z ziemniakami. Puree ziemniaczane są również wykorzystywane w wielu innych tradycyjnych angielskich daniach, takich jak twarożek, pierogi i chleb ziemniaczany.
Geografia / historia
Ziemniaki Wilja zostały stworzone przez Konst Research BV w Holandii w 1967 roku. Uważana za krzyżówkę ziemniaków climax i KO 51-123, odmiana została wprowadzona na rynek w 1975 roku i od momentu wprowadzenia odniosła sukces w Wielkiej Brytanii. Obecnie ziemniaki Wilja można znaleźć głównie w katalogach internetowych do użytku w przydomowym ogrodzie, a także uprawiane są przez wyspecjalizowanych hodowców na lokalne rynki w całej Europie.
