Informacje, przepisy i fakty dotyczące jabłek Costard

Opis / smak

Jabłka Costard są duże i podłużne, z widocznymi wypukłościami lub żebrami biegnącymi wzdłuż owocu. Skórka od zielonego do żółtego jest woskowata i gładka z ciężkimi czerwonymi smugami. Miąższ o barwie bladobiałej do kremowej jest jędrny, wilgotny i pachnący po pokrojeniu. Istnieje również centralny twardy i włóknisty rdzeń, który po przekrojeniu na pół z kilkoma jasnobrązowymi nasionami ma kształt gwiazdy. Jabłka Costard są soczyste i chrupiące o słodkim i pikantnym smaku.

Sezony / Dostępność

Jabłka Costard są dostępne jesienią.

Aktualne fakty

Jabłka Costard są uważane za drugie najstarsze znane jabłko angielskie (Malus domestica). Dokładny owoc pasujący do nazwy Costard jest często mylony i trudny do prześledzenia na przestrzeni kilku stuleci historii. Czasami mylone są z jabłkiem Catshead, a niektórzy twierdzą, że większość jabłek, które są obecnie oznaczone jako Costards, to w rzeczywistości Catsheads. Jabłka kremowe to zupełnie inny owoc, niezwiązany z Malus domestica.

Wartość odżywcza

Jedno średnie jabłko zawiera około 17% dziennej zalecanej wartości błonnika pokarmowego, ważnego dla zdrowego trawienia i 15% dziennej zalecanej wartości witaminy C, kluczowej dla zdrowego układu odpornościowego i skóry. Jabłka nie zawierają tłuszczu, cholesterolu ani sodu i mają niewiele kalorii.

Aplikacje

Jabłka Costard to odmiana deserowa, spożywana na świeżo z ręki i może być również używana jako jabłko do gotowania.

Informacje etniczne / kulturowe

Nazwa „Costard” prawdopodobnie pochodzi od łacińskiego słowa „costa”, które oznacza żebro. Jabłka Costard mają wyraźne żebrowanie, co prowadzi do ich nazwy. Od nazwy jabłka pochodzi współczesne brytyjskie słowo „costermonger”, czyli osoba, która sprzedaje produkty z ulicznego wózka.

Geografia / historia

Pierwsza wzmianka o jabłkach Costarda w historii pojawiła się w 1292 roku w oficjalnych dokumentach angielskiego króla Edwarda I. Uważa się, że Costardy były pierwotnie angielskie, ale mogły pochodzić najpierw z Francji, a później zostały wprowadzone do Anglii po podboju normańskim. Są uprawiane od XIX wieku, zwłaszcza w Herefordshire i Gloucestershire w Anglii. Od tego czasu ich popularność spadła.