Informacje, przepisy i fakty dotyczące chińskich ignamów

Opis / smak

Pochrzyn chiński jest podłużny, cylindryczny i zwężający się na końcach. Jego skórka jest szorstka i ma konsystencję przypominającą korę z ziemistym zabarwieniem. Jego miąższ jest ostrym kontrastem półprzezroczystej bieli z twardą teksturą zawierającą skrobię. Ignam opiera się na swoich właściwościach teksturalnych i odżywczych w celach kulinarnych, ponieważ jego smak jest subtelny i chudy.

Sezony / Dostępność

Poszukaj chińskich ignamów jesienią.

Aktualne fakty

Pochrzyn chiński, nazwa botaniczna D. opposita, jest jadalnym korzeniem szybko rosnącej pnącej winorośli. Należy do rodziny Dioscoreaceae, wraz z innymi wieloletnimi winoroślami zielnymi. Ignam jest zasadniczo bulwiastą częścią rośliny, najczęściej przechowującą składniki odżywcze i energię w postaci węglowodanów i wody, które podtrzymują wzrost rośliny i zdolność do przetrwania w niekorzystnych warunkach.

Wartość odżywcza

Ignamy chińskie zawierają duże ilości kwasów, takich jak amylaza, które pomagają w trawieniu produktów bogatych w skrobię. Dostarcza znacznego źródła węglowodanów, a spożywany w dużych ilościach może okazać się dobrym źródłem białka.

Aplikacje

Używane jako warzywo, chińskie ignamy to świetny sposób na dodanie tekstury do gulaszu, zup i zapiekanek. Eksperymentuj z ulubionymi przyprawami, ziołami i przyprawami, aby wzmocnić smak. Przechowywać w chłodnym i suchym miejscu.

Informacje etniczne / kulturowe

Pochrzyn chiński ma wiele właściwości farmaceutycznych, stąd jego przydomek shan-yao, oznaczający „górski lek”. W medycynie chińskiej był używany prawie tak długo, jak długo był uprawiany do celów kulinarnych.

Geografia / historia

Ignamy chińskie to gatunki o ciepłym klimacie umiarkowanym, które nie są uprawiane na nizinach Azji Południowo-Wschodniej. Pochodzą z regionów Chin, które są znacznie zimniejsze niż większość odmian ignamu może przetrwać. Pochrzyn chiński był podstawowym pożywieniem od czasów prehistorycznych. Został wprowadzony do Europy Zachodniej jako alternatywa dla białego ziemniaka podczas zarazy ziemniaczanej w XIX wieku. Jego doskonałe właściwości w zakresie przechowywania i transportu sprawiły, że był to przydatny długoterminowy środek transportu morskiego. Wraz z japońskim ignamem przywieziono go na Hawaje, gdzie uprawia się go do dziś.