Informacje, przepisy i fakty dotyczące grzybów Cezara

Podcast

Food Buzz: History of Mushrooms

słuchać

Opis / smak

Grzyby Cezara są średniej wielkości do dużych i mają kształt jajka, gdy są młode, rozwijając się do grubej cylindrycznej łodygi z zaokrągloną, wypukłą czapką o średniej średnicy 6–15 centymetrów w okresie dojrzałości. Gładka, pozbawiona brodawek, ciemnopomarańczowoczerwona czapka jest mocna i nieco elastyczna, zachowuje swój kształt po rozcięciu i posiada lekkie prążki na brzegach. Gdy nasadka jest w pełni rozwinięta, mogą wystąpić lekkie rozdarcia i pęknięcia z powodu utraty wilgoci. Podbrzusze czapki pokryte są bladożółtymi blaszkami, które są swobodne i nie są przymocowane do łodygi. Trzonek lub łodyga ma średnio 8-15 centymetrów długości, 2-4 centymetry średnicy i jest koloru żółtego i kości słoniowej z kawałkiem tkanki zwanym volva otaczającym spód łodygi. Grzyby Cezara są delikatne, pachnące i łagodne w smaku z nutami orzechów laskowych i kasztanów.

Sezony / Dostępność

Grzyby Cezara są dostępne od wczesnego lata do jesieni.

Aktualne fakty

Grzyby Cezara, botanicznie sklasyfikowane jako Amanita caesarea, są ukochaną europejską odmianą nazwaną na cześć tytułu nadanego rzymskim cesarzom i należą do rodziny Amanitaceae. Grzyby Cezara są używane we Włoszech od ponad 2000 lat i są najbardziej cenione za to, że są w swojej młodej, jajowatej postaci, dzięki czemu zyskują przydomek Ovoli. Rosnące bezpośrednio na ziemi, a nie na martwym drewnie w lesie, grzyby Caesar są lubiane ze względu na ich orzechowy smak i delikatną konsystencję. Mają także dwóch amerykańskich kuzynów, Amanita hemibapha i Amanita jacksonii, które są tak podobne z wyglądu do Cezara, że można ich zidentyfikować tylko pod mikroskopem. Podczas poszukiwania grzybów Cezara należy zachować ostrożność, ponieważ rodzaj Amanita jest znany ze swoich trujących członków, wśród których znajdują się zarówno grzyby halucynogenne, jak i toksyczne.

Wartość odżywcza

Grzyby Cezara zawierają miedź, cynk, witaminy z grupy B, błonnik, magnez i trochę potasu.

Aplikacje

Grzyby Caesar najlepiej nadają się do zastosowań gotowanych, takich jak grillowanie, pieczenie, smażenie i gotowanie. We Włoszech grzyby Cezara są spożywane na surowo, gdy są świeżo zebrane, zawijane w sól i sok z cytryny lub cienko pokrojone, rozłożone na talerzu i doprawione oliwą z oliwek, octem z białego wina, czosnkiem i natką pietruszki. Można je również kroić w sałatki, lekko podsmażać jako dodatek, grillować z innymi warzywami lub podawać z pieczonym czosnkiem na tostowanym grubym chlebie skropionym olejem. Grzyby Cezara dobrze komponują się z sokiem z cytryny, oliwą z oliwek, octem z czerwonego wina, selerem, czerwoną papryką, szpinakiem i innymi warzywami liściastymi oraz parmezanem. Grzyby te mają krótki termin przydatności do spożycia i zaleca się spożywanie bezpośrednio po zakupie.

Informacje etniczne / kulturowe

Legenda głosi, że Agrypina, żona cesarza Klaudiusza we Włoszech, otruła cesarza grzybami Amanita phalloides ukrytymi jako grzyby Cezara w spisku mającym na celu uczynienie jej syna Nerona nowym cesarzem. W dzisiejszych czasach grzyb ten jest nadal uwielbiany przez wielu Włochów, ale jest również preferowany w wybranych regionach Ameryki Południowej. W Hondurasie odbywa się festiwal znany jako Festival del Choro y Vino, który celebruje grzyby i wino Cezara.

Geografia / historia

Grzyby Cezara pochodzą z południowej Europy i rosną dziko od czasów starożytnych. Powszechnie spotykane w lasach dębowych i kasztanowych we Włoszech oraz w lasach kasztanowych i sosnowych północnej Hiszpanii, grzyby Cezara rozprzestrzeniły się do północnej Europy i Azji i zostały po raz pierwszy oficjalnie nazwane w 1772 roku przez Giovanniego Antonio Scopoli. W 1801 roku zmieniono jej nazwę na nowy rodzaj Amanita, a dziś grzyby Cezara można znaleźć na lokalnych rynkach w Europie, Azji, Afryce Północnej, Meksyku i wybranych regionach Ameryki Południowej.